Two In The Soup

The Hit (Stephen Frears, 1984)

Έχω βαρεθεί κι εγώ να διαβάζω περί παραγνωρισμένων αριστουργημάτων, αλλά φαντάζομαι αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό και το νόημα της ύπαρξής μας, να θυμίζουμε ξεχασμένες ταινίες. Δεν πρόκειται βέβαια για κάποιο αριστούργημα, αλλά σίγουρα πρόκειται για μια ταινία ενός πασίγνωστου σκηνοθέτη που αδίκως έχει πέσει στη λήθη. Αν και δεν είναι η πρώτη του ταινία για τη μεγάλη οθόνη, το The hit (ή Συμβόλαιο με τον θάνατο στα ελληνικά) είναι ουσιαστικά η ταινία με την οποία ο Stephen Frears επιστρέφει στον κινηματογράφο μετά από πολλά χρόνια στην τηλεόραση. Και τι επιστροφή! Με ένα σπουδαίο cast, αποτελούμενο από τους Terrence Stamp, John Hurt, Tim Roth, αλλά και τον Fernando Rey.

Μπορεί οι Άγγλοι να μην είναι οι καλύτεροι εκπρόσωποι του crime film, αλλά σχεδόν κάθε δεκαετία έχουν να επιδείξει ένα αξιόλογο δείγμα γραφής. Το The hit έρχεται να προστεθεί στην νέα σειρά που ξεκινά τη δεκαετία του 80 με το Long Good Friday. Η ιστορία είναι απλή: ένας κακοποιός καταδίδει τους συνεργούς του σε μια ληστεία προκειμένου να τύχει ευνοϊκής μεταχείρισης, που ισοδυναμεί με ήρεμη ζωή σε ένα χωριό της Ισπανίας. Όμως, τα θύματα της προδοσίας του τον προειδοποιούν στην αίθουσα του δικαστηρίου, τραγουδώντας το γνωστό άσμα «We’ll meet again, somme sunny day» (ναι, το ίδιο που ακούγεται και στο τέλος του Dr. Strangelove). Και όπως του υποσχέθηκαν, 10 χρόνια αργότερα έρχονται να τον βρουν για να πάρουν εκδίκηση. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν μαζί τους μπλέκεται και μια σέξι και ατίθαση ισπανίδα, αλλά κυρίως γιατί ο πρώην κακοποιός-καταδότης Terrence Stamp αντιμετωπίζει τη μοίρα του αδικαιολόγητα στωικά, ως ένας zenmaster-φιλόσοφος, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τα 10 χρόνια αναμονής προκειμένου να προετοιμαστεί για τον αναπόφευκτο θάνατό του.

Ο Stephen Frears δημιουργεί ένα νηφάλιο και στυλιζαρισμένο road movie, μακριά από το υστερικό και υπερκινητικό στυλ των γκανγκστερικών ταινιών (βλ. Guy Ritchie) που ακολούθησαν τη γενιά του. Δουλεμένα χρώματα, ενδιαφέρουσες γωνίες λήψης, και πάνω από όλα το ισπανικό τοπίο που πρωταγωνιστεί και αποτελεί την κινηματογραφική πρόκληση για τον σκηνοθέτη. Ίσως κάποιες φορές να πέφτει στο στερεότυπο, αλλά φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο άγνωστη ήταν για τον περισσότερο κόσμο τότε η ενδοχώρα της Ισπανίας (πριν γίνει μόδα εννοώ για κάθε Ευρωπαίο). Με τη βοήθεια της μουσικής του Paco De Lucia (μόνο αυτό στις μέρες μας θα αποτελούσε κλισέ) και τις συχνές λήψεις από ψηλά, δημιουργεί ένα αγγλικής έμπνευσης πορτρέτο της ισπανικής επαρχίας (δεν ξέρω γιατί, αλλά ο παραλληλισμός Αγγλίας-Ισπανίας, μου φέρνει στο μυαλό μια αντιστοιχία με το κινηματογραφικό δίπτυχο Αμερικής-Μεξικού). Για τους ηθοποιούς φυσικά τα λόγια είναι περιττά: ο Tim Roth αριστεύει στον πρώτο του κινηματογραφικό ρόλο, ενώ ο John Hurt ερμηνεύει επάξια τον άλλοτε αδίστακτο, νυν παρηκμασμένο γκάνγκστερ. Ο Terrence Stamp, la classe, όπως πάντα.

Μ.Μ.