19/12/08

Burn After Reading (Joel and Ethan Coen, 2008)
Αν και η τελευταία ταινία των αδελφών Coen, με τον ιδιαίτερα αμφίσημο τίτλο Burn After Reading (Καυτό Απόρρητο η αποτυχημένη προσπάθεια μετάφρασης στα ελληνικά, που παραπέμπει μάλλον σε ταινία δράσης της μεταμεσονύκτιας ζώνης με τον Patrick Swayze) προβλήθηκε στις αίθουσες πρίν από δύο περίπου μήνες, στη Γαλλία βγήκε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα – το υπογραμμίζουμε αυτό ώστε να μην κατηγορούμε και συνέχεια τους Έλληνες διανομείς -, εξ’ου και η σχετική αργοπορία του blog.
Ένα χρόνο μετά από το πολύ καλό αλλά υπερεκτιμημένο, κατά την προσωπική μου γνώμη, No Country For Old Men, οι Joel και Ethan Coen επιστρέφουν με μια μοναδική παρωδία ταινία κατασκοπίας η οποία θυμίζει σε αρκετά σημεία τις καλύτερες στιγμές του Fargo (1996).
Είναι γεγονός ότι οι Coen – με ένα έργο το οποίο τους δίνει αναμφίβολα μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους δημιουργούς του σύγχρονου κινηματογράφου – σχεδόν ποτέ δεν έχουν απογοητεύσει το κοινό τους. Έτσι, άλλοτε κάνοντας ταινίες-αφιερώματα σε παλιότερα κινηματογραφικά είδη παίζοντας με τους κώδικες και τις φόρμες τους (γκανγκστερική ταινία στο Miller’s Crossing, κωμωδία screwball και ταινίες γύρω από εφημερίδες στο The Hudsucker Proxy, film-noir στο The Man Who Wasn’t There), άλλοτε πάλι δίνοντάς μας τα εξαιρετικά Blood Simple. (1984), Fargo και το The Big Lebowski (1998), έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα καθαρά προσωπικό ύφος το οποίο συνδυάζει, συχνά σε ισόποσες δόσεις, χιούμορ και βία. Στον πυρήνα πάντα του έργου τους : μια σχεδόν τρυφερή αλλά ταυτόχρονα και έντονα καυστική παρωδία της ανθρώπινης βλακείας. Αρκεί κανείς να θυμηθεί, μεταξύ πολλών άλλων, τον χαρακτήρα του Nicolas Cage στο Raising Arizona (1987), τον «κο. Χουλα-χούπ» του The Hudsucker Proxy, τους απαγωγείς στο Fargo, ή το πρωταγωνιστικό τρίο του O Brother, Where Art Thou ? ...
Στο Burn After Reading ο Brad Pitt δέχεται, για μια ακόμα φορά, να «τσαλακώσει» το χολλυγουντιανό προφίλ του και υποδύεται τον bimbo-γυμναστή Chad Feldheimer, δημιουργώντας έναν από τους πιο συμπαθείς «ηλίθιους» της φιλμογραφίας τον Coen, θυμίζοντάς μας παράλληλα και το ερμηνευτικό του ταλέντο. Δίπλα του –ή απέναντι του- ο George Clooney και ο John Malcovich, καθώς και η Frances McDormand, σχεδόν πάντοτε παρούσα στα φιλμ του συντρόφου της Joel Coen, στο ρόλο μιας «μοιραίας» μεσήλικης γυμνάστριας, για χάρη της οποίας σκοτώνεται σχεδόν το μισό ανδρικό καστ της ταινίας.
Όπως στις περισσότερες ταινίες τους, έτσι και εδώ οι Coen με αφετηρία μια απλή ιδέα (ένα cd με πληροφορίες για την ζωή ενός πρώην κατάσκοπου πέφτει στα χέρια δύο απλών υπαλλήλων γυμναστηρίου), ξετυλίγουν μια περίπλοκη ιστορία με απρόβλεπτες εξελίξεις, ασκώντας καυστικό χιούμορ –ενίοτε με σουρεαλιστική διάθεση- πάνω στη ζωή του σύγχρονου Αμερικάνου. Αν ο Woody Allen μετά από μια πλούσια καριέρα φαίνεται πλέον να χάνει σταδιακά, από ταινία σε ταινία, την κωμική του φλέβα και διάθεση, οι Coen από την άλλη πλευρά παραμένουν άξιοι εκπρόσωποι αυτού του υποτιμημένου κινηματογραφικού είδους.
A.T.


2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έτσι ακριβώς είναι. Αλλά θα σταθώ κυρίως στο "ο Woody Allen μετά από μια πλούσια καριέρα φαίνεται πλέον να χάνει σταδιακά, από ταινία σε ταινία, την κωμική του φλέβα και διάθεση". Πόσο πολύ συμφωνώ

Ανώνυμος είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση της τελευταίας ταινίας των Κοέν με εύστοχο το παράλληλο κριτικό σχόλιο για τον "κουρασμένο" πιά Γούντυ Αλλεν. Με βρίσκεις απολύτως σύμφωνο.