Δεν συνηθίζουμε να γράφουμε στο blog αυτό για ταινίες που δεν μας άρεσαν. Στην προκειμένη περίπτωση όμως θα κάνω μια εξαίρεση, καθώς πρόκειται για την τελευταία δημιουργία ενός από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, του Woody Allen.
Αν το Λονδίνο, με τον μουντό ουρανό του, τη βικτωριανή αρχιτεκτονική του και τους βρετανούς νεοαριστοκράτες, ενέπνευσε τους φόνους και την (ψευδο)μυστηριώδη ατμόσφαιρα της τριλογίας Match Point (2005), Scoop (2006) και Cassandra’s Dream (2007), η ηλιόλουστη Βαρκελώνη της ζωγραφικής του Μιρό και των κτιρίων του Gaudi, και το γραφικό Οβιέδο, νέοι σταθμοί για τον « ευρωπαίο » Allen, φιλοξενούν την πιο αισθησιακή και ρομαντική ταινία του αμερικανού σκηνοθέτη... Τουλάχιστον έτσι παρουσιάζουν οι περισσότεροι - μεταξύ των οποίων και το δελτίο τύπου - το Vicky Cristina Barcelona.
Παντρεύοντας τις γνωστές θεματικές των καλύτερων ταινιών του (νευρωτικοί χαρακτήρες, αδυναμία δημιουργίας σχέσεων και συναισθηματικά αδιέξοδα, αγάπη για την τέχνη και το καλό κρασί), με το μοτίβο « Αμερικανοί τουρίστες στην Ευρώπη, όπου όλα επιτρέπονται », το οποίο βρίσκουμε τόσο στην κλασική λογοτεχνία (Mark Twain), όσο και στον χολλυγουντιανό κινηματογράφο (Erich von Stroheim, Ernst Lubitsch), το Vicky Cristina Barcelona μας κάνει δυστυχώς όχι μόνο να νοσταλγούμε τις παλιότερες κωμωδίες του σκηνοθέτη, αλλά να συμπαθούμε κάπως περισσότερο τις πιο πρόσφατες παραγωγές του (το σχετικά αδιάφορο Cassandra’s Dream, για παράδειγμα).
Στην αφίσα φιγουράρουν τα ονόματα των Javier Bardem, Scarlett Johansson και Penelope Cruz, αλλά τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας είναι μάλλον διαφορετικά : η χαρακτηριστικά γουντυαλλενική γυναίκα (Vicky, στον ρόλο η Rebecca Hall) και η ίδια η πόλη, η Βαρκελώνη. Αν η Νέα Υόρκη έχει γίνει μια από τις πλέον αγαπημένες κινηματογραφικές πόλεις χάρη στις ταινίες του 73χρονου δημιουργού, τότε το Vicky Cristina Barcelona μοιάζει να είναι η καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει - όπως και έγινε δηλαδή - o δήμος της πόλης. Καταλανική τέχνη σε όλο της το μεγαλείο, εντυπωσιακά κτίρια, καφέ και ρομαντικά εστιατόρια με μποέμ ζωγράφους και ποιητές, γλυκά και ζεστά χρώματα σε όλη την πόλη, υπό τους ήχους ισπανικής κιθάρας. Αρκεί όμως αυτό ;
Όσον αφορά το πολυδιαφημισμένο - και αρκετά εμπορικό - ερωτικό τρίγωνο της ταινίας ξεχωρίζει μόνο η πολύ καλή Cruz, η οποία βρίσκει άλλον έναν καλό ρόλο μετά το Volver (2006) του Almodóvar. Ο Bardem μοιάζει κάπως έξω από τα νερά του σε έναν αρκετά κλισέ ρόλο, ενώ η καινούργια « μούσα » του Allen, όπως έχει βαπτιστεί η Johansson, φαίνεται να έχει κουραστεί από τις δύο προηγούμενες ταινίες.
Παρόλο που η « ευρωπαϊκή περίοδος » του Woody Allen αυτά τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά αγαπητή στον κινηματογραφικό τύπο και αποτελεί ένα νέο και ενδιαφέρον κεφάλαιο της φιλμογραφίας του, εμείς περιμένουμε με αγωνία - όπως κάθε χρόνο - τον « επαναπατρισμό » του, ο οποίος θα πραγματοποιηθεί επιτέλους το 2009 με το άνευ Johansson Whatever Works.
A.T.
3 σχόλια:
Εγώ αρκούμαι στον επαναπατρισμό σου στο μπλογκ.
Που λες κι εγώ χθες το είδα, και ένα έχω να πω: κλισέ, κλισέ, κλισέ...
Ελάχιστες εκλάμψεις, ελάχιστο χιούμορ, ουδεμία σπιρτάδα στη σκηνοθεσία, κάκιστη αφήγηση. Όπως είπε και η φίλη μας Φ, "σαν να διαβάζεις ένα κακό βιβλίο".
Κάπως το σώζανε οι ωραίες παρουσίες, αλλά ακόμα και οι ερωτικές σκηνές με παρέπεμπαν σε φαντασιώσεις ενός πορνόγερου (έτσι ήταν βέβαια τα τελευταία χρόνια, αλλά ίσως τώρα με ενόχλησε το κλισέ της υπόθεσης).
το πρωτο μερος με αφησε παγερα αδιαφορο (στο τσακ ημουν να φυγω). το δευτερο το σωζει η κρουζ, αλλα και παλι κοιταζα το ρολοι. ειμαι φανατικος του γουντυ αλλα αυτη τη φορα πραγματικα με απογοητευσε. θα μπορουσε να βρει αλλο σεναριο και αλλους ηθοποιους για να μας πει οτι εχει απενοχοποιηθει ποικιλοτροπως στην ομολογουμενως προκεχωρημενη του ηλικια. μηπως πρεπει να αρχισει να παιρνει βραβεια (μονο);
Αναμενομενα κακο δυστυχως. 2-3 καλες στιγμες...αλλα αυτο που με χαλασε πιο πολυ ειναι οι ατακες της Σκαρλεττ που ηταν κοπια αυτων που θα ελεγε ο μικρος Γουντυ. Χειροτερη και απτον Κενεθ Μρανα στο Σελεμπριτυ ηταν.
Μαγκες κατνε ενα ριβιου το Partie De Plaisir
Δημοσίευση σχολίου