Two In The Soup

"Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει"

Αν και το blog ασχολείται κατά βάση με κινηματογραφικά θέματα, η επικαιρότητα είναι τόσο συγκλονιστική που δεν μας επιτρέπει εύκολα να ασχοληθούμε με άλλα ζητήματα. Εξάλλου θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πραγματικότητα έχει πάρει μια κινηματογραφική χροιά, η οποία μάλιστα δεν καλύπτεται καθόλου επιτυχημένα από τα τηλεοπτικά μέσα. Θεωρώ απαραίτητο λοιπόν, με λίγα λόγια, όλοι αυτοί που το ζουν να την αναδείξουν και να προσπαθήσουν να την αναλύσουν. Γιατί από έξω φαίνεται ιδιαίτερα δύσκολο να την περιγράψει κανείς και να την ερμηνεύσει, αγνοώντας το εύρος της και τα χαρακτηριστικά της. Θα κάνω λοιπόν μια απόπειρα, μέσα από τα δικά μου μάτια, πονεμένα και αδύναμα από τα ληγμένα χημικά, να δώσω μια - κινηματογραφική, ελπίζω - περιγραφή όσων έζησα τις τελευταίες μέρες.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 5/12
Συναυλία επανασύνδεσης των Στέρεο Νόβα - η Πέτρου Ράλλη κλειστή - επεισόδια ανάμεσα σε Πακιστανούς διαδηλωτες και αστυνομία - 1 ώρα περπάτημα για μισή ώρα συναυλία του αγαπημένου ελληνικού συγκροτήματος - άξιζε; - πάρτυ στα εξάρχεια - ήρεμα ακόμα - ο κόσμος διασκεδάζει, περιφέρεται


ΣΑΒΒΑΤΟ 6/12
Αγίου Νικολάου - εκδρομή στη θάλασσα - μα είναι Δεκέμβριος και είναι ακόμα καλοκαίρι - μπουζούκια, κιθάρες, τραγούδι, μεζέδες, 30 κιλά κρασί (λίγα λέω;) - πάει βράδυ - τηλέφωνο - δολοφονία στα Εξάρχεια, 15 χρονών παιδί - αντίο κέφι - αυτοκίνητο, ραδιόφωνο, τηλεφωνήματα - σιγά σιγά μαζεύονται όλοι εκεί, πολύς κόσμος στην Πλατεία - ετερόκλητος, εξοργισμένος, βράζει, ιδίως όσο μαθαίνει τις λεπτομέρειες - οι μάρτυρες είναι πολλοί, ήταν φόνος εν ψυχρώ, λένε όλοι - προσπάθειες να γίνει πορεία, κάθε τόσο ανακόπτεται, χωρίζεται και όμως ξαναβρίσκονται, άλλοι με μαύρα ρούχα, άλλοι με κόκκινες σημαίες, αλλά σήμερα δεν έχουν πολλά να χωρίσουν - στήνονται οδοφράγματα, πέτρες, ετοιμάζονται μπουκάλια - επιστροφή στα εξάρχεια, ασταμάτητα δακρυγόνα, μα τι δουλειά έχουν στα εξάρχεια; μόλις σκότωσαν ένα παιδί - ούτως ή άλλως η οργή μεγαλώνει, αρχίζουν τα καψίματα, τα σπασίματα, η Στουρνάρη στις φλόγες, δεν θα γλυτώσει τίποτα - η οργή κρατάει μέχρι το πρωί, με πολλαπλές εστίες, αδύνατον να ελεγχθούν


ΚΥΡΙΑΚΗ 7/12
Πορεία ξεκινάει από το Μουσείο αποφασισμένη να φτάσει στη ΓΑΔΑ - αλλά γρήγορα η κατάσταση ξεφεύγει, η οργή είναι ανεξέλεγκτη, πηγαία - στην Αλεξάνδρας θα σπάσουν τα πάντα, θα καεί κάθε μαγαζί αριστερά μας και δεξιά μας, χωρίς λογική, χωρίς επιλεκτικότητα - δεν έχω ξαναδεί τόσο μίσος, τόση αποφασιστικότητα - απ' όλους ακούς το ίδιο σύνθημα, το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει - μας διαλύουν τελικά αλλά ο κόσμος είναι πολύς, συνεχίζει σε μικρές ομάδες


ΔΕΥΤΕΡΑ 8/12
Μαθητές απ' όλα τα σχολεία της πόλης κατευθύνονται προς το κέντρο της Αθήνας, κλείνουν δρόμους, καταστρέφουν - δεν μπορεί να τους σταματήσει κανείς, είναι ξεκούραστοι και στο άνθος της ηλικίας τους, με την οργή να ξεχειλίζει - το κέντρο κατειλημμένο από νωρίς με συνεχείς μικροσυγκρούσεις - το ραντεβού είναι για το απόγευμα - πριν αρχίσει η πορεία αρχίζουν οι καταστροφές - το μείγμα του κόσμου είναι ασυνήθιστο - φάτσες γνωστές και φάτσες άγνωστες, καινούριες, απ' αυτές που δεν βλέπεις συχνά στις πορείες - το μένος έχει αυξηθεί, ο θυμωμένος κόσμος έχει πολλαπλασιαστεί, το κέντρο θα ζήσει τον χειρότερο εφιάλτη του - καταστροφή χωρίς έλεος - στην αρχή επιλεγμένα, τράπεζες - μετά ό,τι βρεθεί μπροστά - ακολουθεί πλιάτσικο - κάποιοι τα σπάνε και κάποιοι τους ακολουθούν και τα ξαφρίζουν - άλλοι με ρόλεξ, με Luis Vuiton, με κοσμίματα Λαλαούνη, με κινητά - φωτιές μαίνονται παντού - τα μήντια πανικοβάλλουν με κάθε τρόπο - τρομολαγνεία - λένε για το οπλοπωλείο που ληστεύθηκε - λένε για την Εθνική Βιβλιοθήκη που καίγεται - όλα φυσικά αναιρούνται στην πορεία, παραπληροφόρηση και τρομοκρατία - η Αστυνομία τα έχει δει όλα, ανίκανη να προβλέψει το μέγεθος της αντίδρασης, με λερωμένη τη φωλιά της - μια ομάδα ξεφεύγει προς το Κολωνάκι - όλη η Σκουφά σπασμένη - στόχος η πρόκληση της χριστουγεννιάτικης κατανάλωσης - θέαμα στο θέαμα - με αποκορύφωμα το χριστουγεννιάτικο δέντρο του συντάγματος - πόσα χρόνια μας πρήζουν με αυτό το δέντρο - και πάλι μέχρι το πρωί - σε όλη την Ελλάδα - η πόλη καίγεται και μας ζεσταίνει - αδύνατον να κοιμηθείς - οι εικόνες είναι πολύ έντονες - και οι ήχοι δεν σε αφήνουν - συνθήματα, κρότοι, δακρυγόνα - συνηθίσαμε το άρωμα τους, ο καθαρός αέρας φαίνεται ανυπόφορος


ΤΡΙΤΗ 9/12
Πιο ήρεμα σήμερα - βόλτα στα καμένα - πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο - φωτογραφίες - προσπάθεια ξεκούρασης - ψύχραιμης ανάλυσης - γήπεδο για να ηρεμήσουμε λίγο, αλλά το μυαλό αλλού - εξάλλου και εκεί τα ίδια - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - η οργή και στο γήπεδο


ΤΕΤΑΡΤΗ 10/12
Γενική απεργία - πολύς κόσμος, παρά την τρομολαγνεία - κάποιοι φοβήθηκαν, κάποιοι έρχονται για πρώτη φορά - καταλήγουμε μπροστά στη βουλή - ο κόσμος δεν θέλει να αποχωρήσει - χωρίς δακρυγόνα δεν πάει πουθενά - συνέχεια στο Πολυτεχνείο - τόπος συμπλοκών εδώ και πέντε μέρες - μα πώς αντέχουν, εγώ τα έχω παίξει και δεν κάνω και τίποτα - απλώς παρατηρώ, συμμετέχω - τα μήντια και πάλι εξοργιστικά - συζητάνε αν ήταν εξοστρακισμός της σφαίρας και αν ο μαθητής έπαιρνε καλούς βαθμούς στο σχολείο - τι σημασί έχουν όλα αυτά; - κλείστε την τηλεόραση, δεν μπορώ να ακούω άλλο
Η πόλη βιώνει πρωτοφανή γεγονότα - όχι μόνο για εδώ, αλλά και σε παγκόσμια κλίμακα. Παίρνουμε μια πρώτη γεύση για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν, όσο η κρίση αγγίζει τους ανθρώπους, οι απαντήσεις θα είναι όλο και πιο άγριες. Τόσο καιρό αναρωτιόμουν, αναρωτιόμασταν, μα είναι δυνατόν; Τόσα σκάνδαλα, τόση διαφθορά, τόσο αντιλαϊκή πολιτική, τόση ανικανότητα, τόση ατιμωρησία και να μην αντιδρά κανείς; Μα τι πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουμε; Και να που η αντίδραση χρειαζόταν έναν καταλύτη, μια σπίθα, έπρεπε να θρηνήσουμε ένα θύμα για να ξεσπάσει ο θυμός που συσσωρευόταν τόσο καιρό. Ακραία; Ίσα ίσα, αναμενόμενη. Σε μια κοινωνία της βίας, του θεάματος, της λεηλασίας, η απάντηση θα είναι ανάλογη. Σε μια κοινωνία που η δικαιοσύνη δεν μπορεί να λειτουργήσει, όπου όλοι οι κρατικοί λειτουργοί απολαμβάνουν ασυλία, ο δρόμος θα πάρει τη δικαιοσύνη στα χέρια του, απαντώντας στις σφαίρες με φωτιά.


Το μεγάλο ερώτημα που προκύπτει είναι πού θα μας οδηγήσουν όλα αυτά; Θα προκύψει κάτι θετικό, ή θα βυθιστούμε στο συντηρητισμό και στο φόβο, όπως έγινε στη σαρκοζιστική Γαλλία; Σίγουρα όλοι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν το φαινόμενο, ο καθένας για λογαριασμό του. Οι μεν εκφοβίζοντας, οι δε καπηλευόμενοι. Θα αποτύχουν όμως, γιατί η εξέγερση που έγινε δεν είχε καμία ξεκάθαρη πολιτική μορφή και καθοδήγηση. Ήταν αυθόρμητη αντίδραση. Και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε εκ των υστέρων να την αναλύσουμε πολιτικά και να της δώσουμε μια πολιτική μορφή. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε. Και αυτό είναι το πρώτο θετικό επακόλουθο: έδωσε αφορμή για τόσες κουβέντες, κουβεντιάζουμε πια σε άλλο επίπεδο, με νέα δεδομένα. Πρέπει πλέον να μιλάμε με ξεκάθαρα αιτήματα, με επείγουσες πολιτικές προτάσεις. Να μιλήσουμε για το ρόλο της αστυνομίας, αν έχει δικαίωμα να οπλοφορεί, να βασανίζει, να τρομοκρατεί, να υπάρχει. Να αλλάξει ο προσανατολισμός της κυβέρνησης εδώ και τώρα, αλλιώς να παραιτηθεί. Να δώσει χρήματα στην παιδεία και στην υγεία. Να αναδιανείμει τον πλούτο. Να τιμωρηθούν άμεσα όλοι οι υπεύθυνοι των σκανδάλων που έχουμε ζήσει τελευταία. Αλλιώς η αντίδραση και το χάος μπορεί την επόμενη φορά να είναι σφοδρότερα.
Τελικά η αφήγησή μου παραπέμπει περισσότερο σε ντοκυμαντέρ. Ενώ από μέσα η πραγματικότητα έμοιαζε περισσότερο με μυθοπλασία. Για να μην πω επιστημονική φαντασία. Με ιδανικό σκηνικό, μια ερημωμένη, πυρπολημένη πόλη. Μακάρι απ΄όλες αυτές τις φωτιές να ανθίσουν και μερικά λουλούδια.
(Οι φωτογραφίες είναι του φίλου Αρίστου, του φίλου Θάνου, της murplej@ne και από το indymedia)

M.M.