Ο Αιώνας της Τζαζ: Έκθεση στο Μουσείο Quai Branly
Ξεκίνησε εδώ και λίγες μέρες στο Μουσείο Quai Branly του Παρισίου (μια καλή ευκαιρία να επισκεφτεί κανείς το αμφιλεγόμενο αρχιτεκτονικό δημιούργημα του Jean Nouvel) μια έκθεση αφιερωμένη στον Αιώνα της Τζαζ, όπου διερευνάται η σχέση του σημαντικότερου μουσικού κινήματος του 20ου αιώνα με τις εικαστικές τέχνες. Ο επιμελητής της έκθεσης Daniel Soutif, κριτικός τέχνης και φιλόσοφος, μέσα από μια ιστορική (στοιχειωδώς) αναδρομή στις εποχές της τζαζ, από τις αρχές του 20ου μέχρι σήμερα, παρουσιάζει τη σχέση της με τις υπόλοιπες τέχνες, εκθέτοντας πάνω από 2000 αντικείμενα, ζωγραφικούς πίνακες, εικονογραφήσεις βιβλίων, αφίσες, εξώφυλλα περιοδικών αλλά και δίσκων βινυλίου, κόμικ, αποσπάσματα ταινιών. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που επηρεάστηκαν από τη τζαζ παρελαύνουν διάσημοι ζωγράφοι (από τον Picasso στον Matisse και από τον Dubuffet στον Basquiat) και φωτογράφοι (Roy De Carava, Giuseppe Pino), αλλά δεν είναι λίγοι και αυτοί που ενεπλάκησαν πιο άμεσα στην ιστορία της τζαζ, εικονογραφώντας εξώφυλλα δίσκων που έγραψαν ιστορία (Andy Warhol, Alechinsky, Bernard Buffet, Pollock). Βεβαίως δεν λείπουν και οι καλλιτέχνες που διακρίθηκαν κυρίως για τις εικονογραφήσεις τους σε εξώφυλλα δίσκων, όπως ο David Stone Martin. Από το χώρο του κινηματογράφου, η ιστορία της τζαζ ξεκινάει από τον Méliès, περνάει από το μιούζικαλ, το φιλμ νουάρ, τα κινούμενα σχέδια, τον πειραματικό κινηματογράφο, για να φτάσει σε μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο Antonioni, o Pasolini, o Malle.
Η ιδιαίτερη επιτυχία της έκθεσης, πράγμα που οφείλεται τόσο στον επιμελητή της όσο και στον χαρακτήρα του ίδιου του μουσείου, μουσείου του ανθρώπου και των πολιτισμών, είναι ότι δεν παρουσιάζει την τζαζ σαν ένα μονόπλευρο και ομοιογενές πολιτισμικό και αισθητικό φαινόμενο, αλλά σαν μια τέχνη των προσμίξεων και του διαλόγου των πολιτισμών, που αντλεί συνέχεια νέα στοιχεία μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας. Ίσως σε κάποιο άλλο μουσείο να μαθαίναμε περισσότερα για την "ιστορία" της τζαζ, αλλού περισσότερα για την "κοινωνιολογία" της, αλλού περισσότερα για την "αισθητική" της, εδώ πάντως σίγουρα εκτίθεται η τζαζ ως διαπολιτισμικό φαινόμενο. Να τονίσουμε ότι η έκθεση είναι μια συμπαραγωγή του Quai Branly, του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Ροβερέτο (MART) και του Κέντρου Σύγχρονου Πολιτισμού της Βαρκελώνης (CCCB).
Παραθέτω ορισμένα δείγματα από την έκθεση, που θα κρατήσει μέχρι τις 28 Ιουνίου:
Δύο εξώφυλλα του David Stone Martin
O Son House φωτογραφημένος από τον Giuseppe Pino
Ένα εξώφυλλο του Pierre Alechinsky για το δίσκο Dejarme Solo! του Michel Portal
Δύο εξώφυλλα του Bernard Buffet για την Ella Fitzerald
Δύο φωτογραφίες του Roy DeCarava
Ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα του πειραματικού κινηματογράφου (γιατί δεν έχουμε κάποιο καλύτερο τρόπο για να τον ονομάσουμε), το Begone Dull Care του Norman McLaren, ταινία του 1949, σε μουσική του Oscar Peterson Trio. Χορογραφία χρωμάτων, σχημάτων, γραμμών.
Η ιδιαίτερη επιτυχία της έκθεσης, πράγμα που οφείλεται τόσο στον επιμελητή της όσο και στον χαρακτήρα του ίδιου του μουσείου, μουσείου του ανθρώπου και των πολιτισμών, είναι ότι δεν παρουσιάζει την τζαζ σαν ένα μονόπλευρο και ομοιογενές πολιτισμικό και αισθητικό φαινόμενο, αλλά σαν μια τέχνη των προσμίξεων και του διαλόγου των πολιτισμών, που αντλεί συνέχεια νέα στοιχεία μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας. Ίσως σε κάποιο άλλο μουσείο να μαθαίναμε περισσότερα για την "ιστορία" της τζαζ, αλλού περισσότερα για την "κοινωνιολογία" της, αλλού περισσότερα για την "αισθητική" της, εδώ πάντως σίγουρα εκτίθεται η τζαζ ως διαπολιτισμικό φαινόμενο. Να τονίσουμε ότι η έκθεση είναι μια συμπαραγωγή του Quai Branly, του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης του Ροβερέτο (MART) και του Κέντρου Σύγχρονου Πολιτισμού της Βαρκελώνης (CCCB).
Παραθέτω ορισμένα δείγματα από την έκθεση, που θα κρατήσει μέχρι τις 28 Ιουνίου:
Δύο εξώφυλλα του David Stone Martin
O Son House φωτογραφημένος από τον Giuseppe Pino
Ένα εξώφυλλο του Pierre Alechinsky για το δίσκο Dejarme Solo! του Michel Portal
Δύο εξώφυλλα του Bernard Buffet για την Ella Fitzerald
Δύο φωτογραφίες του Roy DeCarava
Ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα του πειραματικού κινηματογράφου (γιατί δεν έχουμε κάποιο καλύτερο τρόπο για να τον ονομάσουμε), το Begone Dull Care του Norman McLaren, ταινία του 1949, σε μουσική του Oscar Peterson Trio. Χορογραφία χρωμάτων, σχημάτων, γραμμών.
Μ.Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου