The Social Network (David Fincher, 2010)
Κοιτώντας τις παλαιότερες αναρτήσεις συνειδητοποίησα ότι κοντεύει σχεδόν ένα δεκάμηνο από το προηγούμενο κείμενό μου, όπου έγραφα ότι η επάνοδος θα ήταν σύντομη. Κάτι οι σχετικά περιορισμένες επιλογές στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ρόδου, κάτι ο κορεσμός από το διδακτορικό, παρέμεινα μακριά από τους 2inthesoup. Ευτυχώς ο Μιχάλης ανέβαζε κατά καιρούς κάποια κείμενα. Ελπίζω λοιπόν τώρα ότι από τον Μάρτιο και έπειτα, που θα ολοκληρωθούν οι τρέχουσες υποχρεώσεις μου θα είμαι πιο πιστός στο blog.
Είναι αλήθεια πως όταν άκουσα ότι η επόμενη ταινία του David Fincher μετά από το ψιλοαπογοητευτικό Benjamin Button θα είχε σχέση με το Facebook σκέφτηκα αυτό το οποίο ενδεχομένως κράτησε και αρκετούς φανατικούς του μακριά από τις αίθουσες. Ότι δηλαδή ο πολυτάλαντος αμερικανός σκηνοθέτης έχει στραφεί πλέον στον καθαρά εμπορικό κινηματογράφο και ότι αποφάσισε να εκμεταλευτεί και να ρευστοποιήσει τη δημοτικότητα του γνωστού site. Η πρώτη αντίδραση άλλωστε των περισσότερων, αλλά και η δική μου, ήταν « μα καλά, ταινία για το Facebook ; ». Η δε επόμενη : « μα, μια biopic (βιογραφική ταινία) για έναν 25χρονο » ; Με αυτές τις σκέψεις και τους επακόλουθους ενδοιασμούς πήγα λοιπόν να δω το The Social Network.
Αναντίρρητα ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου, o Fincher φτιάχνει μια ταινία κατ’εικόνα του εν λόγω διαδικτυακού εθισμού : όσο και αν το απορρίπτουμε σαν ιδέα και του επισυνάπτουμε τα μύρια αρνητικά, τόσο αυτό μας τραβάει. Πατώντας πάνω στη νευρική κολεγιακή αφήγηση της δημιουργίας του ιστότοπου και τις σφιχτοδεμένες σκηνές της νομικής διαμάχης που επακολούθησε, ο Fincher χτίζει ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο του Mark Zuckerberg και των συνεργατών (;) του, χωρίς ωστόσο να δαιμονοποιεί, χωρίς να εξυμνεί και κυρίως χωρίς να φλυαρεί. Αν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των νεότερων αμερικάνικων ταινιών είναι η σκιαγράφηση και το χτίσιμο χαρακτήρων (τόσο κεντρικών όσο και δευτερευόντων), δεν συμβαίνει το ίδιο και με το σενάριο του Aaron Sorkin (βασισμένο στο βιβλίο του Ben Mezrich). Άλλωστε ο Fincher, τόσο στις καλύτερες όσο και στις πιο αδύναμες στιγμές του ουδέποτε είχε αυτό το πρόβλημα (Seven, Fight Club, Panic Room, Zodiac).
Ζηλευτός (;) και ακοινώτητος (αντι)ήρωας, που δημιούργησε όμως ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά φαινόμενα της εποχής μας και άγγιξε το αμερικάνικο όνειρο, ο Zuckerberg (εξαιρετικός στον ρόλο ο νεαρός Jesse Eisenberg) απεικονίζεται άλλοτε ως μια υπεροπτική και δύστροπη ιδιοφυία, άλλοτε ως ένα παρεξηγημένο και πληγωμένο αγόρι, που ενσαρκώνει την πασίγνωστη και χιλιοειπωμένη ατάκα του Groucho Marx : « Δεν θα ήθελα να ανήκω σε μια λέσχη που δέχεται ως μέλη της άτομα σαν και εμένα ». Με μια σχεδόν αόρατη και άρτια σκηνοθεσία ο Fincher κατορθώνει να μας δώσει μια από τις καλύτερες biopics των τελευταίων ετών (κοπιάροντας σε κάποιο βαθμό τον κλασσικό Πολίτη Κέην του Orson Welles), θίγοντας παράλληλα δίχως διδακτισμούς και ευκολίες τα ποικίλα κοινωνικά ζητήματα που συνοδεύουν τη δημιουργία του Facebook. Μπορεί τελικά το Facebook να γέννησε την ψευδαισθησιακή ένωση εκατομμυριών ανθρώπων, ωστόσο ο ιδρυτής του είχε ουσιαστικά μόνο έναν φίλο », όπως τονίζει στο τέλος ο άγνωστος σε εμάς συνιδρυτής, Eduardo Saverin (στον ρόλο ο ανερχόμενος Andrew Garfield).
Καλό κινηματογραφικό χειμώνα !
Είναι αλήθεια πως όταν άκουσα ότι η επόμενη ταινία του David Fincher μετά από το ψιλοαπογοητευτικό Benjamin Button θα είχε σχέση με το Facebook σκέφτηκα αυτό το οποίο ενδεχομένως κράτησε και αρκετούς φανατικούς του μακριά από τις αίθουσες. Ότι δηλαδή ο πολυτάλαντος αμερικανός σκηνοθέτης έχει στραφεί πλέον στον καθαρά εμπορικό κινηματογράφο και ότι αποφάσισε να εκμεταλευτεί και να ρευστοποιήσει τη δημοτικότητα του γνωστού site. Η πρώτη αντίδραση άλλωστε των περισσότερων, αλλά και η δική μου, ήταν « μα καλά, ταινία για το Facebook ; ». Η δε επόμενη : « μα, μια biopic (βιογραφική ταινία) για έναν 25χρονο » ; Με αυτές τις σκέψεις και τους επακόλουθους ενδοιασμούς πήγα λοιπόν να δω το The Social Network.
Αναντίρρητα ένας από τους σημαντικότερους δημιουργούς του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου, o Fincher φτιάχνει μια ταινία κατ’εικόνα του εν λόγω διαδικτυακού εθισμού : όσο και αν το απορρίπτουμε σαν ιδέα και του επισυνάπτουμε τα μύρια αρνητικά, τόσο αυτό μας τραβάει. Πατώντας πάνω στη νευρική κολεγιακή αφήγηση της δημιουργίας του ιστότοπου και τις σφιχτοδεμένες σκηνές της νομικής διαμάχης που επακολούθησε, ο Fincher χτίζει ένα ολοκληρωμένο πορτραίτο του Mark Zuckerberg και των συνεργατών (;) του, χωρίς ωστόσο να δαιμονοποιεί, χωρίς να εξυμνεί και κυρίως χωρίς να φλυαρεί. Αν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των νεότερων αμερικάνικων ταινιών είναι η σκιαγράφηση και το χτίσιμο χαρακτήρων (τόσο κεντρικών όσο και δευτερευόντων), δεν συμβαίνει το ίδιο και με το σενάριο του Aaron Sorkin (βασισμένο στο βιβλίο του Ben Mezrich). Άλλωστε ο Fincher, τόσο στις καλύτερες όσο και στις πιο αδύναμες στιγμές του ουδέποτε είχε αυτό το πρόβλημα (Seven, Fight Club, Panic Room, Zodiac).
Ζηλευτός (;) και ακοινώτητος (αντι)ήρωας, που δημιούργησε όμως ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά φαινόμενα της εποχής μας και άγγιξε το αμερικάνικο όνειρο, ο Zuckerberg (εξαιρετικός στον ρόλο ο νεαρός Jesse Eisenberg) απεικονίζεται άλλοτε ως μια υπεροπτική και δύστροπη ιδιοφυία, άλλοτε ως ένα παρεξηγημένο και πληγωμένο αγόρι, που ενσαρκώνει την πασίγνωστη και χιλιοειπωμένη ατάκα του Groucho Marx : « Δεν θα ήθελα να ανήκω σε μια λέσχη που δέχεται ως μέλη της άτομα σαν και εμένα ». Με μια σχεδόν αόρατη και άρτια σκηνοθεσία ο Fincher κατορθώνει να μας δώσει μια από τις καλύτερες biopics των τελευταίων ετών (κοπιάροντας σε κάποιο βαθμό τον κλασσικό Πολίτη Κέην του Orson Welles), θίγοντας παράλληλα δίχως διδακτισμούς και ευκολίες τα ποικίλα κοινωνικά ζητήματα που συνοδεύουν τη δημιουργία του Facebook. Μπορεί τελικά το Facebook να γέννησε την ψευδαισθησιακή ένωση εκατομμυριών ανθρώπων, ωστόσο ο ιδρυτής του είχε ουσιαστικά μόνο έναν φίλο », όπως τονίζει στο τέλος ο άγνωστος σε εμάς συνιδρυτής, Eduardo Saverin (στον ρόλο ο ανερχόμενος Andrew Garfield).
Καλό κινηματογραφικό χειμώνα !
A.T.
1 σχόλιο:
Ω μεγάλη επιστροφή! Είμαστε και πάλι 2. Για όλους τους λόγους που περιγράφεις δεν πήγα κι εγώ να το δω...
Δημοσίευση σχολίου