Into The Wild (Sean Penn, 2007)
Το 1999 δήλωσε για πρώτη φορά ότι θα εγκαταλείψει οριστικά την ηθοποιία. Έκτοτε, επανέλαβε αρκετές φορές αυτήν την « απειλή », χωρίς ωστόσο να την πραγματοποιήσει ποτέ. Από τους καλύτερους και διασημότερους σύγχρονους αμερικανούς ηθοποιούς, ο Sean Penn καταδεικνύει με την τέταρτη και πιο προσωπική, μέχρι τώρα, ταινία του, ότι ακόμα και αν αποφασίσει κάποια στιγμή να σταματήσει να εμφανίζεται μπροστά από την κάμερα, έχει αρκετά να προσφέρει και ως σκηνοθέτης.
Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Jon Krakauer το ελεγειακό road movie του Penn ακολουθεί την πραγματική ιστορία του Christopher McCandless, ο οποίος στα 22 του γύρισε την πλάτη του στο σύγχρονο αμερικάνικο όνειρο και την αστική ζωή, αποφασίζοντας να πραγματοποιήσει μια μοναχική περιπλάνηση στην αμερικάνικη φύση. Επηρεασμένος από τα έργα και την σκέψη του Henry D. Thoreau και του Jack London, o πρωταγωνιστής (πολύ καλός ο Emile Hirsch) διασχίζει τα αχανή αμερικάνικα τοπία για να καταλήξει στα άγρια δάση της Αλάσκα, μακριά τόσο από τη φυσική οικογένειά του, την οποία αφήνει πίσω λίγο μετά την αποφοίτησή του (η κλασσική σκηνή των αμερικάνικων ταινιών με τα καπέλα που ίπτανται κατά τη λήξη της τελετής), όσο και από την οικογένεια που του δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει κατά τη διάρκεια της « οδύσσειάς » του - η Catherine Keener βλέπει στο πρόσωπό του τον γιό που έχει χάσει, ενώ ο ηλικιωμένος στρατιωτικός ζητά να τον υιοθετήσει. Επί οκτώ μήνες ο σκηνοθέτης και το συνεργείο ακολούθησαν τη μοναχική διαδρομή του McCandless, περνώντας από τα χωράφια σιταριού της Ντακότα και τους καταράκτες του Κολοράντο, στην έρημο της Καλιφόρνια και τα χιονισμένα τοπία της Β. Αμερικής, συνθέτοντας ένα γοητευτικό κινηματογραφικό ψηφιδωτό εικόνων και προσώπων. Μπορεί η απόφασή του να απομονωθεί, εγκαταλείποντας ένα σίγουρο μέλλον και ένα καινούργιο αυτοκίνητο (αγαπημένο σύμβολο του αμερικάνικου ονείρου), για να ζήσει ως ερημίτης στην αφιλόξενη φύση της Αλάσκα, να φαίνεται ίσως μάταιη και παράλογη στις μέρες μας, ωστόσο η μοναδική στιγμή που ο ήρωας παρουσιάζεται πραγματικά χαμένος και μόνος, είναι όταν επιστρέφει για λίγο σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη.
Στην παράδοση των αμερικάνικων road-movies η φωτογραφία της ταινίας από τον γάλλο Eric Gautier είναι εξαιρετική, ενώ η μουσική των Michael Brook και Eddie Vedder (η φωνή των Pearl Jam) μοιάζει σαν να βγαίνει κατευθείαν από τις εικόνες. Θυμίζοντας αρκετά το Paris, Texas του Wim Wenders, αλλά και το Jeremiah Johnson του Sydney Pollack, η ταινία του Penn είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες της χρονιάς.
A.T.
7 σχόλια:
Μια χαρά το μπλογκακι!
Αναμένω με ενδιαφέρον τις αναρτήσεις!!!!!
Μερικές σκέψεις σχετικά με την ανάλυση του συναδέλφου ΑΤ.
Πολύ σωστά αναφέρεσαι στα σύμβολα του αμερικάνικου ονείρου και στην απόρριψή τους από τον ήρωα. Αλλά και η τελική επιλογή του, εμπνευσμένη όπως λες από τη ζωή και τα γραπτά του Thoreau, δεν είναι και αυτή παρά μια άλλη πτυχή του αμερικάνικου ονείρου. Επομένως μάλλον ο ήρωας απορρίπτει τη σύγχρονη έκπτωση και κατάντια του αμερικάνικου ονείρου, τη ματεριαλιστική και καταναλωτική εκδοχή του, προτιμώντας τις πνευματικές ρίζες του. Εξάλλου, στο τέλος θα παραδεχθεί και ο ίδιος την αποτυχία της ατομικιστικής επιλογής του, της φυγής μακριά από την κοινότητα.
Μια δεύτερη σκέψη: θα είχε ενδιαφέρον η σύγκριση με το Grizzly Man του Herzog, λόγω της ομοιότητας των δύο ιστοριών. Βέβαια ο Herzog εφαρμόζει το ντοκυμαντερίστικο στιλ που τον χαρακτηρίζει, χρησιμοποιώντας μάλιστα το υλικό που είχε κινηματογραφήσει ο ίδιος ο πρωταγωνιστής (κάτι που ίσως να μπορούσε να κάνει και ο Penn, πέρα από τη φωτογραφία στο τέλος της ταινίας) και κερδίζοντας τελικά σε αυθεντικότητα, σε τρέλα.
emena pantws i tainia mou thymise tous "didymoys" me ton danny de vito kai ton schwarzeneger. poly wraio film pantws auto. mpravo.
Πολύ εύστοχα ο/η cinefil αναφέρεται στο "Twins" του μέγα Ivan Reitman.
H αναζήτηση των DeVito και Schwarzeneger για τον άγνωστο πατέρα τους, δίνει αφορμή για ένα κωμικό road movie, όπου στο τέλος ο καθένας βρίσκει την ταυτότητα του (o extra-large σπασίκλας Arnold ανακαλύπτει το σεξ και την θεά των 80's Kelly Preston, ενώ ο DeVito μαθαίνει πως προέρχεται απ'ό,τι περίσσεψε από το σπέρμα των δωρητών πατεράδων τους). Τί μου θύμισες...
Να τολμήσω να ρωτήσω ποιές είναι οι πνευματικές ρίζες του αμερικάνικου ονείρου; Δεν τις γνωρίζω...
Δύσκολη ερώτηση Fahrenheit θα μπορούσα να απαντήσω με καμιά 40αριά σελίδες, αλλά θα προσπαθήσω με λίγα λόγια. Εννοώ το όνειρο της ανεξαρτησίας, θρησκευτικής αρχικά, πολιτικής αργότερα, το όνειρο μιας κοινωνίας αυτοδιοικούμενης, δημοκρατικής, με ίσα δικαιώματα για όλους. Αν και η έννοια του αμερικάνικου ονείρου θεμελιώνεται στον 20 αιώνα, μπορεί κανείς να πει ότι υπάρχει από τα πρώτα κύματα μετανάστευσης στην Αμερική, που ήρθαν να βρουν τη γη της επαγγελίας, ώς τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας, το σύνταγμα, κλπ. Όσο για το πώς θεμελιώνεται θεωρητικά νομίζω ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να διαβάσεις Θορώ, Γουίτμαν, Έμερσον. Στην ουσία όλα τα κινήματα μέχρι και τον 20 αιώνα, μέχρι και σήμερα, εμπνέονται από αυτούς τους διανοητές, παράδειγμα η συγγένεια του κινήματος των Χίππυς με τον Θορώ. Δεν ξέρω αν σε κάλυψα...
Απόλυτα!
Δημοσίευση σχολίου