3/2/09

Slumdog Millionaire (Danny Boyle, 2008)


Ανάμεσα στο Hollywood και το Bollywood, και δίχως ουσιαστικά να ανήκει σε κάποιο από τα δύο (καθώς πρόκειται για καθαρά βρετανική παραγωγή), το Slumdog Millionaire του Βρετανού Danny Boyle, μπαίνει στην κούρσα των σημαντικών κινηματογραφικών βραβείων αυτού του μήνα (BAFTA στην Μεγάλη Βρετανία και Oscar στις ΗΠΑ) με την χαρακτηριστική ταχύτητα της κινηματογραφικής του αφήγησης και με τον τίτλο του « μεγάλου αουτσάιντερ » της φετινής χρονιάς. Έχοντας ωστόσο επικρατήσει τόσο στις Χρυσές Σφαίρες στις δύο βασικές κατηγορίες (καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας), όσο και στα Βρετανικά Βραβεία Ανεξάρτητου Κινηματογράφου (BIFA), και με 10 συνολικά υποψηφιότητες στα Όσκαρ, μόνο « αουτσάιντερ » δεν θα μπορούσε τελικά να θεωρηθεί.
Βασισμένο στο επιτυχημένο μυθιστόρημα « Q & A » τoυ Ινδού Vikas Swarup, το Slumdog Millionaire επαναφέρει μια θεματική η οποία έχει απασχολήσει τον σκηνοθέτη και σε προηγούμενες ταινίες του (το εξαιρετικό Shallow Grave του 1995, στα ελληνικά Μικρά Εγκλήματα Μεταξύ Φίλων, από τις σπάνιες φορές που ο μεταφρασμένος τίτλος είναι ίσως πιο επιτυχημένος από τον αυθεντικό, και το Millions του 2004) : το χρήμα και τις επιπτώσεις του.
Ήρωάς του αυτή τη φορά ένας νεαρός Ινδός, ο οποίος από τις φτωχογειτονιές (slums) της Βομβάης φτάνει στα πλατώ του δημοφιλέστερου τηλεοπτικού παιχνιδιού της χώρας (η ινδική εκδοχή του Ποιός θέλει να γίνει εκατομμυριούχος), παίζοντας στην κυριολεξία το παιχνίδι της ζωής του, καθώς όλες οι ερωτήσεις στις οποίες καλείται να απαντήσει έχουν άμεση σχέση με σημαντικές στιγμές του παρελθόντος του. Μέσα από τα διαδοχικά flashbacks που ακολουθούν τις ερωτήσεις, παρακολουθούμε λοιπόν την ιστορία του νεαρού Jamal Malik, τη σχέση του με τον αδελφό του, τον έρωτά του με την Latika.
Χάρη σε ένα ιδιαίτερα έξυπνο και πρωτότυπο σενάριο, ο σκηνοθέτης του Trainspotting ξεδιπλώνει περίτεχνα όλες εκείνες τις αρετές που έκαναν γνωστό και αγαπητό -ή σε άλλους μισητό- τον κινηματογράφο του : ιλλιγιώδες μοντάζ (συνεργάτης του για πρώτη φορά ο Chris Dickens), συνεχής κίνηση της κάμερας και καλειδοσκοπικά πλάνα (o Άγγλος διευθυντής φωτογραφίας Αnthony Dod Mantle, συνεργάτης του Boyle στο 28 Days Later αλλά και του Lars von Trier στο Dogville), μια αισθητική πολύ κοντά στο βίντεοκλιπ.
Συνδυάζοντας το κωμικό με το τραγικό, το « μπολλυγουντιανό κιτς » με τον βρετανικό κυνικό ρεαλισμό, και δίχως να φλυαρεί ή να προσπαθεί να μελοδραματοποιήσει το θέμα του, ο Boyle ρίχνει « κλεφτές ματιές » στην καθημερινότητα της Ινδίας, δίνοντάς μας μια από τις πιο ολοκληρωμένες δημιουργίες του, μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
A.T.



3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με βρίσκεις σύμφωνο, αν και δεν θα την έλεγα ταινια της χρονιάς, τουλάχιστον το μοντάζ, η φωτογραφία, τα κουστούμια-ντεκόρ, και γενικότερα η αισθητική, είναι απίστευτα πετυχημένα.

W. είπε...

Δε θα μπορουσα να συμφωνήσω περισσότερο.

W. είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.