Η ταινία που άνοιξε το φετινό Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, Gainsbourg (Vie Héroïque), βγήκε τώρα και στις αίθουσες. Μετά την παγκόσμια επιτυχία του La vie en rose, της βιογραφίας της Edith Piaf, ο γαλλικός κινηματογράφος συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν προσωπικότητες στη Γαλλία που μπορούν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον του κοινού. Κι έτσι ανοίγει ο δρόμος για δύο ακόμα ταινίες με την ίδια συνταγή: το Coco avant Chanel και το Gainsbourg (Vie Héroïque).
Εγκαίνια λοιπόν, όλος ο καλός ο κόσμος, ουρά από το Αττικόν μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος, πήγα 40 λεπτά πριν και έκατσα στα σκαλάκια. Για την ταινία ή για τον Jean-Paul Gautier δεν ξέρω, πάντως σίγουρα όχι για την Νανά Μούσχουρη. Καλά δεν λέω respect στη Νανά, αλλά τόσες ωραίες γυναίκες παίζουν στην ταινία, τη Νανά μας φέρανε (που δεν παίζει κιόλας); Αφού ο JPG και η Νανά μας εξήγησαν τι σχέση έχουν (ή δεν έχουν) με τον κινηματογράφο, και μετά από μια ώρα αναμονής στα σκαλάκια μέχρι να τελειώσουν οι ομιλίες, κάποια στιγμή ξεκίνησε η ταινία.
Αρχικά η ταινία φαίνεται ενδιαφέρουσα, ωραία αισθητική, ένας ηθοποιός που μοιάζει απίστευτα στον Γκαινσμπούρ, γαλλικό touch, αλλά και το ενδιαφέρον εύρημα του διπλού Γκαινσμπούρ, του άλλου του "κακού" εαυτού, εύρημα που σίγουρα φέρει την υπογραφή του δημιουργού της ταινίας, ο οποίος μας εξήγησε προηγουμένος ότι είναι σχεδιαστής και όχι σκηνοθέτης. Κατά τα άλλα όμως η ταινία ακολουθεί μια κλασική συνταγή biopic, από τα παιδικά χρόνια στο κατεχόμενο Παρίσι ώς τις πρώτες επιτυχίες και τις πολλαπλές κατακτήσεις του στο άλλο φύλο, για να καταλήξει στα χρόνια της παρακμής. Είναι όμως σαφής η προσπάθεια να χωρέσουν όλα στο σενάριο, σαν να είναι χρονομετρημένα, τόσα λεπτά για την κάθε γυναίκα, άλλα τόσα για κάθε σημείο-σταθμό της ζωής του, άλλα τόσα για την οικογένειά του. Άψογα δομημένο σενάριο, αλλά τελικά χάνεται η ουσία, το συναίσθημα, το ενδιαφέρον, και μια "ηρωική ζωή" καταντάει βαρετή. Επίσης δεν φαίνεται να εστιάζει κάπου, το κεντρικό εύρημα του δεύτερου Γκαινσμπούρ εξαντλείται και μένουμε να παρακολουθούμε πόσο επιτυχημένα θα ενσαρκώσει ο πρωταγωνιστής τον γεροξεκούτη αλκολικό Γκαινσμπούρ και πόσο αποτυχημένα θα περάσει η παρέλαση των μεγάλων γυναικείων ονομάτων. Οι γυναίκες δεν έχουν γοητεία, ο Γκαινσμπούρ έχει γοητεία μόνο επειδή ξέρουμε ποιος είναι και τα σκαλάκια έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ άβολα.
Κάτι τελευταίο: ο σκηνοθέτης Joann Sfar μας είπε ότι οι Αμερικανοί συμπαραγωγοί της ταινίας του ζήτησαν να κάνει την ταινία όσο πιο γαλλική γίνεται. Μήπως όμως αυτή η γαλλική σφραγίδα τείνει να γίνει απλώς συνταγή επιτυχίας για όποιο προϊόν θέλει να πουλήσει στο εξωτερικό; Διότι η εγχώρια αγορά είναι εξασφαλισμένη, ούτως ή άλλως, όταν πρόκειται για μια προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς.
Εγκαίνια λοιπόν, όλος ο καλός ο κόσμος, ουρά από το Αττικόν μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος, πήγα 40 λεπτά πριν και έκατσα στα σκαλάκια. Για την ταινία ή για τον Jean-Paul Gautier δεν ξέρω, πάντως σίγουρα όχι για την Νανά Μούσχουρη. Καλά δεν λέω respect στη Νανά, αλλά τόσες ωραίες γυναίκες παίζουν στην ταινία, τη Νανά μας φέρανε (που δεν παίζει κιόλας); Αφού ο JPG και η Νανά μας εξήγησαν τι σχέση έχουν (ή δεν έχουν) με τον κινηματογράφο, και μετά από μια ώρα αναμονής στα σκαλάκια μέχρι να τελειώσουν οι ομιλίες, κάποια στιγμή ξεκίνησε η ταινία.
Αρχικά η ταινία φαίνεται ενδιαφέρουσα, ωραία αισθητική, ένας ηθοποιός που μοιάζει απίστευτα στον Γκαινσμπούρ, γαλλικό touch, αλλά και το ενδιαφέρον εύρημα του διπλού Γκαινσμπούρ, του άλλου του "κακού" εαυτού, εύρημα που σίγουρα φέρει την υπογραφή του δημιουργού της ταινίας, ο οποίος μας εξήγησε προηγουμένος ότι είναι σχεδιαστής και όχι σκηνοθέτης. Κατά τα άλλα όμως η ταινία ακολουθεί μια κλασική συνταγή biopic, από τα παιδικά χρόνια στο κατεχόμενο Παρίσι ώς τις πρώτες επιτυχίες και τις πολλαπλές κατακτήσεις του στο άλλο φύλο, για να καταλήξει στα χρόνια της παρακμής. Είναι όμως σαφής η προσπάθεια να χωρέσουν όλα στο σενάριο, σαν να είναι χρονομετρημένα, τόσα λεπτά για την κάθε γυναίκα, άλλα τόσα για κάθε σημείο-σταθμό της ζωής του, άλλα τόσα για την οικογένειά του. Άψογα δομημένο σενάριο, αλλά τελικά χάνεται η ουσία, το συναίσθημα, το ενδιαφέρον, και μια "ηρωική ζωή" καταντάει βαρετή. Επίσης δεν φαίνεται να εστιάζει κάπου, το κεντρικό εύρημα του δεύτερου Γκαινσμπούρ εξαντλείται και μένουμε να παρακολουθούμε πόσο επιτυχημένα θα ενσαρκώσει ο πρωταγωνιστής τον γεροξεκούτη αλκολικό Γκαινσμπούρ και πόσο αποτυχημένα θα περάσει η παρέλαση των μεγάλων γυναικείων ονομάτων. Οι γυναίκες δεν έχουν γοητεία, ο Γκαινσμπούρ έχει γοητεία μόνο επειδή ξέρουμε ποιος είναι και τα σκαλάκια έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ άβολα.
Κάτι τελευταίο: ο σκηνοθέτης Joann Sfar μας είπε ότι οι Αμερικανοί συμπαραγωγοί της ταινίας του ζήτησαν να κάνει την ταινία όσο πιο γαλλική γίνεται. Μήπως όμως αυτή η γαλλική σφραγίδα τείνει να γίνει απλώς συνταγή επιτυχίας για όποιο προϊόν θέλει να πουλήσει στο εξωτερικό; Διότι η εγχώρια αγορά είναι εξασφαλισμένη, ούτως ή άλλως, όταν πρόκειται για μια προσωπικότητα τέτοιου βεληνεκούς.
M.M.
Ένα στιγμιότυπο από την ταινία, το ντουέτο με τον Μπορίς Βιαν:
Ένα στιγμιότυπο από την ταινία, το ντουέτο με τον Μπορίς Βιαν:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου