Ολομόναχοι μαζί (Kim Ki Duk, 2005)

Το είχα δει όταν είχε βγει σε ένα από τα κλασικά συνοικιακά σινεμά στο Παρίσι. Δεν θυμάμαι πια με ποιον ήμουν, θυμάμαι τη γλυκιά γεύση που μου είχε αφήσει, καθώς και πολλές σκηνές από την ταινία. Μεγαλώνοντας, όλο και περισσότερο ξεχνάω τις ταινίες που βλέπω. Μετά από λίγες μέρες, δεν θυμάμαι τίποτα. Έτσι, οι ταινίες που μου μένουν χαραγμένες στη μνήμη, είναι συνήθως αυτές που έχουν να πουν και να δείξουν κάτι διαφορετικό. Το άλλο που θυμάμαι από εκείνη την προβολή, ήταν ότι κάτι είχε συμβεί και χάσαμε το τέλος. Δευτερόλεπτα ίσως, αλλά rewind δεν έπαιζε και έτσι μείναμε να φανταζόμαστε πώς ήταν το τέλος.

Πετυχαίνοντας λοιπόν χθες στην τηλεόραση το Ολομόναχοι μαζί, αποφάσισα να το ξαναδώ. Και γοητεύτηκα ξανά από μια διαφορετική ερωτική ιστορία, ανάμεσα σε δύο πρωταγωνιστές που δεν μιλούν ποτέ. Αντίθετα από τo A scene at the sea του Kitano, που πάλι είχαμε μια βωβή ερωτική ιστορία, εδώ οι ήρωες δεν είναι κωφάλαλοι, ή τουλάχιστον δεν το μαθαίνουμε στην εξέλιξη της ταινίας, επιλέγουν να μην μιλάνε ή δεν χρειάζεται να μιλάνε. Είναι και αυτό στο πλαίσιο της zen αντίληψης του κόσμου που προβάλλει ο Κιμ Κι Ντουκ. Το σενάριο είναι ένα καλοσχεδιασμένο zen παραμύθι, με τις επαναλήψεις του, τους κύκλους και τις ανατροπές του, με τους χαρακτήρες άρρηκτα συνδεδεμένους μεταξύ τους, σε μια αλυσίδα όπου οποιαδήποτε κίνηση επηρεάζει τους υπόλοιπους.

Ο ήρωας περνάει το χρόνο του μπαίνοντας σε σπίτια αγνώστων. Σε ένα από αυτά θα συναντήσει μια δυστυχισμένη σύζυγο, που θα φύγει από το σπίτι της και θα τον ακολουθήσει. Μολονότι κάποια στιγμή ο ήρωας φαίνεται να τιμωρείται για τις πράξεις του, μέσα από την τιμωρία και τον εγκλεισμό, μέσα από την επιθυμία του για μία γυναίκα, θα εξαϋλωθεί, θα μετατραπεί σε γιόγκι ή σε φάντασμα για να ξαναβρεί την αγαπημένη του. Είδα λοιπόν και το τέλος, στιγμή μοναδικής ομορφιάς, ένα αγκαλιασμένο ζεύγος μηδενικού βάρους. Μέσα από τον πόνο και την τιμωρία, η σοφία, η αρμονία και η κατάκτηση του απόλυτου. Όλα υπάρχουν για κάποιο λόγο σε αυτή την ταινία, ίσως αν ήξερα κάτι παραπάνω από ασιατική κουλτούρα να μπορούσα να πω για τα αντικείμενα, για τα ντεκόρ, για τη φιλοσοφία, μένω στην ομορφιά και στην απλότητα, στις εικόνες όπου τα λόγια δεν είναι απαραίτητα.

M.M.