Άθικτοι (Intouchables - 2011, E. Toledano - O. Nacache)

Για τους Άθικτους ήθελα να γράψω εδώ και καιρό, όταν πρωτοείδα την τανία, ωστόσο ένα σχόλιο που άκουσα ήταν αρκετό για να με αποτρέψει: ‘πρόκειται για το Amelie της χρονιάς’, παρατήρησαν διάφοροι, κριτικοί και μή, σε μια ψιλοαναμενόμενη και εύκολη σύγκριση, η οποία δεν φαίνεται ωστόσο να κολακεύει καμία από τις δυο ταινίες.

Η ταινία των Εric Toledano και Olivier Nacache αποτέλεσε την μεγάλη επιτυχία και έκπληξη της χρονιάς στη Γαλλία, με εξαιρετική πορεία στα εισιτήρια και γενικά διθυραμβικές κριτικές – με λαμπερή εξαίρεση το ‘απαραίτητο’ θάψιμο των Cahiers du cinéma, κριτική η οποία στα μάτια μου τουλάχιστον ‘ανέβασε’ περισσότερο την ταινία...

Feel-good ταινία, που αργά ή γρήγορα (μάλλον το δεύτερο, καθώς ήδη φιγουράρει στη θέση 231 των περιβόητων καλύτερων του IMDB) θα αποκτήσει και κάποια αμερικάνικο remake, το Intouchables προσπαθεί να ‘συμφιλιώσει’ τα πολύπαθα banlieues και τα  ‘γκέτο των λευκών’ του Παρισιού, ισορροπώντας ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, πατώντας στην επίφαση μιας ‘αληθινής ιστορίας’…

Κάποια κλισέ, μια ουτοπικά αισιόδοξη πλοκή και οι απαραίτητες εναλλαγές κωμικού-τραγικού, σε μια ταινία που προσπαθεί να θίξει τις ταξικές διαφομενων ﷽﷽﷽﷽ καλακτηραι η απααρές των δυο ηρώων, οι οποίες χαρακτηρίζουν άλλωστε και τη σύγχρονη γαλλική κοινωνία, καταλήγοντας ωστόσο σε μια γλυκανάλατη και εύκολη, για κάποιους, λύση.

Ξεπερνώντας όμως αυτά τα προφανή ‘μειονεκτήματά’ του, τα οποία υπερτόνισαν κάποιες κριτικές, ανάμεσά τους και αυτή των Cahiers, το Intouchables παραμένει μια απολαυστική κωμωδία, ίσως από τις καλύτερες που μας έχει δώσει ο γαλλικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια. Τόσο το δίδυμο των δημιουργών (σκηνοθεσία και σενάριο των Toledano-Nacache), όσο αυτό των πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικό, ενώ ο Οmar Sy δίκαια κέρδισε το βραβείο César (πρώτος μαύρος που βραβεύεται από την Γαλλική Ακαδημία, 72 χρόνια μετά το πρώτο αφροαμερικάνικο Oscar). Άλλωστε το να βγάζει έτσι αβίαστα γέλιο μια ταινία με θέμα τη φιλία ενός παραπληγικού, bourgeois εκατομμυριούχου, με έναν πρόσφατα αποφυλακισμένο  ‘αλήτη’ (‘racaille’ κατά τον Σαρκοζί), των banlieues, κρατώντας επιδέξια τις όποιες ισορροπίες, δεν είναι και ό,τι το πιο εύκολο – μου έφερε μάλιστα στο νου το πρόσφατο αμερικάνικο buddy-film 50/50 (του Jonathan Levine, 2011), με πρωταγωνιστή έναν νεαρό καρκινοπαθή.

, ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ζεατώντας τις ισορροπίθεον οποαγέλιο

Η ταινία προβάλλεται στη Γαλλία από το Νοέμβριο, θα φιλοξενηθεί σε μερικές μέρες στο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ενώ θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 29 Μαρτίου… Και είναι ήδη στις αγαπημένες μου για τη φετινή κινηματογραφική σεζόν.

                                          

                                                                                                                            

                                                                                                                            A.T.