Δευτέρα, λοιπόν, ξημερώματα για την Ευρώπη, η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου γιόρτασε τα 80 χρόνια του συμπαθούς Όσκαρ και τίμησε τους κορυφαίους της χρονιάς. Όσον αφορά την τελετή απονομής αυτή καθαυτή, επόμενο ήταν να μην λείψουν φέτος οι αναφορές στη «μονομαχία» Ομπάμα-Κλίντον, αλλά και στην τρίμηνη απεργία της Ένωσης Σεναριογράφων της Αμερικής, η οποία λίγο έλειψε να οδηγήσει στη ματαίωση της σημαντικότερης ετήσιας γιορτής του Χόλλυγουντ, κοστίζοντας παράλληλα αρκετά εκατομμύρια δολάρια στην κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία. Πάντως τα Όσκαρ φαίνεται τελικά ότι επηρεάστηκαν από την απεργία: μπορεί ο φετινός οικοδεσπότης Jon Stewart -γνωστός κωμικός του καναλιού Comedy Central- να έβαλε τα δυνατά του προκειμένου να σώσει την τελετή, ωστόσο αυτή έχει ήδη χαρακτηριστεί από αρκετούς ως η πιο βαρετή στην ογδοντάχρονη ιστορία των βραβείων και σημείωσε ιδιαίτερα χαμηλές θεαματικότητες.
Μετά από την περσινή βράβευση του Martin Scorsese, φέτος ήταν η σειρά της αναγνώρισης για τους αδερφούς Coen. Η ταινία No Country for Old Men των Joel και Ethan Coen έφυγε τελικά θριαμβεύτρια με το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου και ο Javier Bardem (εξαιρετικός στον ρόλο του υπερκακού δίχως ταυτότητα, Anton Chigurgh) Καλύτερου Β΄ Ανδρικού Ρόλου.
Οι Coen ωστόσο αδικήθηκαν, κατά τη γνώμη μου, από την Ακαδημία. Αδικήθηκαν καθώς ενώ μέχρι σήμερα είχαν κερδίσει μόνο δύο Όσκαρ σεναρίου -για τα Fargo και Oh, Brother Where Art Thou ?-, και ενώ ποτέ άλλοτε δεν ήταν υποψήφιοι στις βασικές κατηγορίες (μοναδική υποψηφιότητα για καλύτερη σκηνοθεσία με το Fargo), βρέθηκαν φέτος θριαμβευτές με την λιγότερο φρέσκια ταινία τους. Αδικήθηκαν γιατί κοιτώντας τη φιλμογραφία των Coen –με μοναδική εξαίρεση το Ladykillers- συναντάμε μόνο αριστουργήματα τα οποία παρέβλεπε κατά κανόνα η Ακαδημία: από τη βία του νεοnoir Blood Simple και του γκανγκστερικού Miller’s Crossing, στην εξαιρετική screwball κωμωδία The Hudsucker Proxy και τον αγαπημένο ‘The Dude’ του Big Lebowski, και από το αριστουργηματικό Barton Fink στο The Man Who Wasn’t There, οι Coen «παίζουν» διαρκώς με τις κλασσικές χολλυγουντιανές φόρμες, αποδομώντας και ανανεώνοντάς τες, χτίζοντας ένα καθαρά προσωπικό ύφος, το οποίο το φεστιβάλ των Καννών και το κοινό είχε αναγνωρίσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Σίγουρα είναι σημαντική η βράβευση μιας σχεδόν ανεξάρτητης παραγωγής –σχεδόν γιατί πίσω από την παραγωγή συναντούμε την Miramax και την Paramount Vantage-, ωστόσο η αργοπορημένη βράβευση δύο εκ των σημαντικότερων δημιουργών του σύγχρονου αμερικανικού κινηματογράφου μου άφησε την ίδια πικρή γεύση που μου είχε αφήσει πέρυσι η δίκαια –για το σύνολο του έργου του αλλά σίγουρα όχι για την συγκεκριμένη ταινία- του Martin Scorsese για το The Departed. Τουλάχιστον δεν βραβεύτηκε το υπερεκτιμημένο, ραμμένο και κομμένο όμως στα μέτρα και τα κριτήρια της Αμερικανικής Ακαδημίας, Atonement.
Δίκαια ακόμη ο Βρετανός Daniel Day-Lewis και η Γαλλίδα Marion Cotillard κέρδισαν τα πρώτα βραβεία καλύτερων ερμηνειών, σε μια χρονιά στην οποία οι Ευρωπαίοι ηθοποιοί (ο Ισπανός Bardem και η Αγγλίδα Tilda Swinton για Β΄ Καλύτερους Ρόλους) και δημιουργοί είχαν την τιμητική τους. Το The Bourne Ultimatum του επίσης Βρετανού Paul Greengrass κέρδισε τρία Όσκαρ στις τεχνικές κατηγορίες, ενώ τελικά το αμερικάνικο Ratatouille κέρδισε το γαλλικό Persepolis στην κατηγορία για το καλύτερο animation. Το πρώτο σενάριο της πρώην στριπτιζέζ Diablo Cody ύστερα από 17 (!!!) συνολικά βραβεύσεις φέτος κατέκτησε τελικά και το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, επιβεβαιώνοντας ότι το Juno ήταν η μικρή έκπληξη της χρονιάς. Τέλος οφείλουμε μάλλον να αναζητήσουμε τη μικρού μήκους ταινία Le Mozart des pickpockets του Philipe Pollet-Villard (αν την εντοπίσουμε κάπου θα σας ενημερώσουμε), η οποία μετά το César κατέκτησε και το Όσκαρ.
A.T.
και κάποιες στιγμές από τα σχόλια του Jon Stewart :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου